امید

آدم‌ها قلم‌های رو به آسمانند درست مثل خودنویس که در انتهای خود دو چشمه جوشان جوهر دارد. ما هم دو چشم داریم که تحت جاذبه آسمان جوهر وجودمان، اشک را به بیرون می‌افشاند... پس چرا نمی‌نویسید؟
جوهر قلم گوهر من و شماست... می‌دانید چرا گاهی قلم‌هایمان خشک می‌شود؟
وقتی سر قلم بر عکس جاذبه بماند جوهر آن به هرز می‌رود...
و قلم خشک می‌شود... آهسته آهسته...
گاهی هم ننوشتن و فراموشی ....
ما آدم‌ها قلم‌هایی هستیم که اگر بر عکس جاذبه آسمان نمانیم و جاذبه زمین ما را به هرز نبرد همواره نویساییم...
جوهر ما تمام نمی‌شود که گوهرمان وصل به بی‌نهایت است... اگر شب را دریابیم روزها قلم‌هایی هستیم، دایم در حال نوشتن...